Recept: gezouten pistachio brosse (beter dan kerstkoekjes!)

Ik ben opgevoed om altijd een beleefde gast te zijn, maar ik ga deze gastpost beginnen met een briefje dat enkele veren kan ruilen. Ik ben een mok hete hete glühwein in en ik voel me een beetje gedurfd, dus hier gaat niets: ik hou niet zo van kerstkoekjes. Lasterlijk, ik weet het. Vooral voor een foodblogger. Een vakantiegastpost schrijven. Slechts enkele dagen voor Kerstmis.

Ter verdediging ben ik dol op het ritueel van het maken van kerstkoekjes. Ik kam door recepten, leun zwaar op veteraan favorieten, maar ook op zoek naar een paar rookie recepten om auditie te doen. Ik leg plichtsgetrouw pond per pond boter neer, ik rij tientallen eieren, ik heb zakken meel en suiker in de kast liggen tot ze drieën diep zitten. Ik verwarm de oven voor, dek de bakplaten in met silpats, start de mixer op en schep / stamp uit / rol / draai / pers / plak. En dan bak ik natuurlijk – schuivend in een met deeg bezaaide bak, laat de ovendeur dichtknallen, pendel de gloeiend hete koekjes uit de oven naar het koelingrek. Het gaat zo door voor urenlange stukken decembermiddag, tot ik tientallen koekjes op mijn aanrecht heb staan.

Tegen die tijd heb ik net genoeg kerstkoekjes bij me gehad, dus ik gooi de koekjes in plastic zakjes of stop ze in blikjes. En dan geef ik die zakken en blikken weg bij een enkele kans die ik krijg. Ik zou graag willen denken dat het goodwill is of de gevende geest of een dergelijk altruïstisch doel, maar eigenlijk probeer ik gewoon van de dingen af ​​te komen – en snel.

Natuurlijk laat dit me op kersttijd precies op het moment van Kerstmis achter. Net wanneer ik het zicht op een andere crinkle of uitsnijding niet kan verdragen, liggen trays van de monsters om de haverklap op de loer. Geconfronteerd met dit raadsel, doorzoek ik de koekjesbakken voor het vreemde snoepje – kleine blokjes fudge, cacao-afgestoft truffels, poederachtige marshmallows of, vooral, broos.

Bij mijn ouders thuis tijdens de vakantie, kan ik er altijd zeker van zijn dat er een klein schaaltje vol pinda bros van mijn opa naast de borden met koekjes zal zitten. Jaar in jaar uit is het mijn favoriete kersttraktatie van allemaal. Zijn brosse is licht van kleur – een blonde karamel, bijna doorschijnend, dun en bezaaid met cocktailpinda’s. De brosse afgebeeld in deze post was geïnspireerd door mijn opa broos, maar uiteindelijk is het heel anders. Deze is dikker en donkerder, gespot met pistachenoten met groene schil in plaats van pinda’s. Het scheert over de rand van het scheermes tussen verbrand en niet en profiteert van een sprankje bladderige fleur del sel. Echt, het enige dat het gemeen heeft met het recept van Grandpa is de naam: broos. Oh, en ik ben dol op hen allebei.

Zoals het geluk zou hebben, is het brosse net zo leuk om te maken als de koekjes (en een leuke onderbreking van de draaimolen van de oven naar het koelrek). Je begint door een potje boter, suiker, water en glucosestroop in een donkere bubbelende karamel te zetten. Daarin gaat amper meer dan een snufje bakpoeder, waardoor de karamel schuimt en schuimt. Dit is wanneer de toffee klaar is om die pistachenoten te accepteren en dan op een bakplaat te morsen, waar het uithardt tot een grote brosse. Het beste van alles, wanneer het brosse is ingesteld, hebben het: het blad breken in scherven, verzenden splinters van toffee vliegen in alle richtingen.

Het resultaat is een lukrake stapel glanzende spaanders die me een beetje doen denken aan glasramen. Weet je, als glas in lood van boter en suiker was gemaakt en op de tong kon worden gesmolten. Het is prachtig – en ook heerlijk. Zo heerlijk zelfs dat je de koekjes niet een beetje zult missen.

(Afbeeldingen: Kristin van The Kitchen Sink)