Gezinsrecept: Gekookt chocoladesuikerglazuur

Ik was vereerd toen mijn lieve vriendin Maggie onlangs om mijn bakhulp vroeg; ze wilde het gevierde chocoladetaartrecept van haar grootmoeder overwinnen en dacht dat ik misschien wel zou kunnen helpen. Hoewel het een geliefde familiefavoriet is, is geen enkel familielid succesvol geweest in hun pogingen om het opnieuw te creëren. Ik was (te) zeker van mijn capaciteiten en accepteerde de uitdaging graag. Weinig wist ik hoeveel een uitdaging het zou blijken te zijn.

Wat resulteerde is vijf (tel dat, vijf!) Pogingen om deze specifieke cake binnen een periode van één maand te maken – slechts twee van deze pogingen bleken succesvol te zijn. Het probleem is niet de cake, maar de verdomde glimmertjes. Nooit in mijn leven ben ik zo verdiept door de technische details van een recept. Ik besteedde uren aan het online onderzoeken van recepten, en probeerde de lege vellen van haar oma’s erg vage infokaart in te vullen. Serieus mensen, maakt niemand meer gekookte glazuur?

Maggie was niet in staat om te veel nuttige herinneringen aan te bieden, dus besloot ik mijn eerste poging te wagen. Het tragische eindresultaat (samen met de rampzalige puinhoop) deed me afvragen wat mogelijk goed zou kunnen zijn aan deze zogenaamde ‘legende’. Ik begon Maggies gezonde verstand in twijfel te trekken, of op zijn minst haar smaak in gebakken goederen. Dit glazuur moet een heerlijk geheim bevatten, een die ik nog moest ontdekken?

Om het mysterie achter deze cake beter te kunnen verklaren, besloot ik dat we waarschijnlijk rechtstreeks van Maggie zouden horen. Het is haar familie recept toch. Dus zonder verder oponthoud, neem het Mags weg!

“Kook tot hardballetjes vormen in koud water, de mijne vormt nooit een harde bal, maar een zachte bal.” Niet te lang gaar, maar niet gaar. “Als je denkt dat het klaar is, kook het dan wat langer.
– Mimmy

Dat zijn de onbewerkte, complete, eerlijk-naar-goede aanwijzingen voor de beroemde gekookte chocoladesuikering van mijn Mimmy. Ik wou dat ik een grapje maakte. Eerlijk gezegd, hoeveel recepten kom je dan tegen met “veel succes?”

Om de viscerale relatie die ik met deze cake heb te begrijpen, zou ik eerst moeten proberen om het in meer detail te beschrijven. Terwijl ik door de herinneringen aan mijn kindertijd reis, is deze taart er altijd – zondagmiddagen jagen rond neven en nichten bij het huis van mijn grootouders, Fourth of July feesten op de boerderij van mijn oom in Tennessee, en woensdagavond bakken de kerkjes die we regelmatig bijwoonden. Deze evenementen worden allemaal samengeraapt door de aanwezigheid van deze cake. Maar het ging nooit echt om de taart. Sterker nog, we waren allemaal gewoon echt verwonderd over de ijsvorming. Oh, de kers! Het is chocolatey met een licht korrelige textuur, droog en kruimelig en toch zo vochtig.

Mimmy’s cake was het hoogtepunt van deze bijeenkomsten, zowel voor kinderen als voor volwassenen. Mijn neven en nichten en ik stonden gretig in de rij aan het aanrecht en wachtten geduldig op haar om onze plakjes door te geven, die in onze gedachten nooit groot genoeg waren. Mimmy’s cake was altijd de eerste die uitverkocht was bij de populaire bake-verkoop van Jones Memorial United (tot grote ergernis van de andere plichtsgetrouwe christelijke vrouwen die hun eigen waren leuren). Geen sinecure als je iets weet over zuiderlingen en hun liefde voor snoep.

Nadat mijn grootvader was overleden en hun huis was ingepakt, verhuisde Mimmy naar een woonfaciliteit met niets anders dan een magnetron en een koelkast. We namen aan dat ze verwoest zou zijn, maar in feite verwelkomde ze de onderbreking van het koken – de arbeid van liefde waar ze al zo lang voor had gezorgd. Maar wie zou nu “the cake” maken? Het werd duidelijk dat de fakkel moest worden doorgegeven aan de volgende generatie. Kon het maar zo eenvoudig zijn…

Mijn familie vroeg Mimmy naar haar recept, wat ons brengt naar de indexkaart hierboven afgebeeld. Niet wetende welke hard-bal betekende, of in welke volgorde om de ingrediënten toe te voegen, of zelfs de temperatuur om de suiker te brengen, we waren op een verlies. Ondanks onze prikkeling zouden de meeste van die vragen onbeantwoord blijven. Mimmy kon gewoon niet uitleggen wat haar zo vanzelfsprekend was. Ondanks onze beste bakinspanningen, eindigden we met talloze geruïneerde koeken en rivieren van tranen.

Dat brengt me bij mijn vriend Nealey. Op een dag, terwijl ik haar blog Dixie Caviar aan het lezen was, had ik een openbaring. Deze meid, die de dag voor het verjaardagsfeestje van haar verloofde zat te huilen op de vloer van haar keuken, omringd door met traan bevlekte kokostaartrecepten, heeft misschien de juiste hoeveelheid culinaire neurose om me te helpen deze kleine duivel uit te vinden.

Na drie mislukte pogingen en te veel stokken boter om te tellen, hebben we het eindelijk gedaan! Toen ik het (succesvolle) eindproduct proefde, huilde ik bijna van vreugde. Met hulp van Nealey kon ik mijn gezin redden van een sombere, taartloze toekomst. Nu kan ik het in mijn eentje maken en alles wat Mimmy hoeft te doen is achterover leunen en genieten.

– Maggie

Verwant: Gezinsrecept: Texas Layer Cake

(Afbeeldingen: Nealey Dozier)