Recept: Italiaanse Worst en Tortellini Soep

Deze soep komt met een herinnering: een kom stevige soep geserveerd door mijn schoonmoeder, een koude herfstmiddag vele jaren geleden. Ik herinner me dat de tomatensaus zo complex en toch zo geruststellend was en dat de cheesy tortellini een briljante toets waren. Ik vroeg haar om het recept, maar zij, de MacGyver van de keuken die ze is, had niets te geven – het was een eenmalige smeltkroes van een week aan restjes. Maar ik ben het niet vergeten.

De andere week was ik bezig om de voorraadkamer op te ruimen voor het avondeten, met een blik San Marzano-tomaten en een eenzame ui, toen de stevige soep naar me toe vloeide. Ik had bevroren tortellini en worst in de vriezer, dus het avondeten maakte zichzelf zo ongeveer.

Bij gebrek aan de aanwijzingen van mijn schoonmoeder volgde ik de richtlijnen van elke goede soep: bouw de smaken langzaam op. Eerst bakte ik de worst in hete, zinderende olie tot hij verschroeid en gekarameliseerd was. Vervolgens bakte ik de uien en knoflook voorzichtig in het vet dat in de pot was achtergebleven en schraapte toen al die kostbare bruine stukjes die aan de bodem van de pan waren geplakt met een gezonde scheut rode wijn.

Vervolgens ging een blik San Marzano-tomaten, wat kippenbouillon en een overgebleven parmezaanse schil, waarom niet? Ik bracht de vloeistoffen naar een zachte bubbel, voegde de verse tortellini en een hoop spinazie toe, en liet het dan een beetje los – maar niet te lang want we hadden honger en ik ben erg ongeduldig als het op eten aankomt.

Ik heb het afgemaakt met een scheutje oude balsamico en een snufje bruine suiker om de andere smaken te complementeren. (Twee van mijn favoriete “geheime” ingrediënten.) Ik schepte de soep in twee grote koffiekopjes en schoorte een paar krullen Parmezaanse kaas eroverheen.

Eén (erg heet) bijt later en ik was verliefd op elkaar. Ik overdrijf niet als ik dat zeg – in een huis waar restjes bijna nooit worden opgegeten, ging ik terug naar deze soep voor ontbijt en lunch de volgende dag, en avondeten daarna. Sindsdien heb ik dit recept ontelbare keren gemaakt, wat gek is omdat ik een echte kok ben, altijd op naar het volgende grote ding. (Dus dat zegt iets!)

Wat ik het meest geniet van dit recept, is dat het nooit buiten bereik is. Ik houd tortellini en Italiaanse worst in de vriezer (het zijn geweldige hoofdgerechten voor alle soorten maaltijden), dus ik kan deze soep altijd opkloppen. En in tegenstelling tot een chili of gumbo, die echt veel tijd op het fornuis nodig hebben, dit smaakt geweldig in slechts 30 minuten of zo. Het wordt echter steeds beter met de tijd, dus laat het gerust een tijdje sudderen als je tijd hebt. Ik weet zeker dat het ook goed vriest, maar ik ben er nooit aan toe gekomen omdat ik het allemaal meteen wil opeten. Net zo serieus, nu meteen.

En terwijl de soep alleen al meer dan genoeg is om mijn honger te stillen, zal ik, als ik mijn best doe, een salade ernaast toevoegen, meestal gemaakt met spinazie overgebleven uit de soep en gegooid met mijn favoriete knoflookdressing in de winkel – ik zeker kon mijn eigen dressing maken, maar soms konden zelfs thuiskoks een pauze gebruiken!